Candili Retreat με τον Alessandro Ortona και την Αναστασία Μπιλίρη

Να είσαι εδώ.. στο άγνωστο και σπίτι.

Σε ότι υπάρχει τώρα, χωρίς απαίτηση και χωρίς αναμονή.
Σε αυτό που δεν είναι ΄ένα βήμα προς κάτι άλλο'​...
Σε αυτό που δεν έχει  λέξη, και σκέψη, δεν έχει χρόνο, ή τόπο, ή μορφή.
Δεν έρχεται από κάπου και δεν πάει κάπου​.
Το μυαλό θα σε κοιτάζει ξαφνιασμένο (πως τολμάει κάτι να είναι πλατύτερο από το νου;), μα ένα άλλο κομμάτι μέσα σου θα σε ευγνωμονεί… 

Η αίσθηση από το retreat που ολοκληρώθηκε φέτος στο Κανδήλι με τον Alessandro Ortona και την Αναστασία Μπιλίρη δύσκολα στριμώχνεται σε λόγια. Μας θύμισε όμως ξεκάθαρα αυτό που λένε στην Ινδία “Sangha Shakti Kali Yuga”. To πως, δηλαδή, η δύναμη στην εποχή μας (που οποιαδήποτε αληθινή πνευματική άσκηση μοιάζει συχνά σαν να κολυμπάς αντίθετα στο ρεύμα), έρχεται όχι μόνο από την προσωπική μας προσπάθεια αλλά κ​αι από την ενέργεια και την ποιότητα της κοινότητας που μας περιβάλλει.  Μας θύμισε πόσο σημαντικό είναι να στηρίζουμε, να φροντίζουμε και να ανυψώνουμε ο ένας τον άλλον. Συχνά πλοηγούμαστε στον κόσμο προσπαθώντας να εμφανίσουμε τον πιο τέλειο εαυτό μας, ξεχνώντας πως αυτό που μας συνδέει​, τελικά​, είναι οι πόνοι μας, η ευαλωτότητ​ά μας και η κοινή ανάγκη μας για πραγματική ζεστασιά, αγάπη και ευτυχία...

Τρεις γυναίκες που ταξίδευαν είδαν ξαφνικά στο δρόμο ένα μεγάλο λάκκο και ανακάλυψαν πως μέσα βρισκόταν παγιδευμένη η Ευτυχία.

Και τότε η πρώτη γυναίκα είπε:
– Ευτυχία, θέλω να με κάνεις όμορφη.
Αμέσως μεταμορφώθηκε σε μια καλλονή και χαρούμενη έφυγε.
Η δεύτερη γυναίκα είπε:
– Ευτυχία, θέλω να με κάνεις πλούσια.
Αμέσως εμφανίσθηκε μπροστά της ένα σακούλι γεμάτο χρυσαφικά και διαμάντια, η γυναίκα το άρπαξε και χαρούμενη έφυγε.
Μόνο η τρίτη γυναίκα δεν έλεγε τίποτα και τότε η Ευτυχία της είπε μες απ’ το λάκκο:
– Πες’ μου κι εσύ, τι θέλεις να σου δώσω;
Και τότε η γυναίκα έσκυψε, άπλωσε το χέρι της και είπε:
– Δώσε μου το χέρι σου! 
Και έβγαλε την Ευτυχία από το λάκκο.
Μετά συνέχισε το δρόμο της.
Η Ευτυχία χαμογέλασε, και την ακολούθησε…