Ο Νους σαν ουρανός

Ο νους είναι ένα υπέροχο εργαλείο, το οποίο όμως μας καταβάλει. Σαν ένας δυνάστης στο κεφάλι μας, επιλέγει αυτόβουλα θεματικές, αντιδράσεις, σενάρια…Ασχολείται με το να διατηρήσει ζωντανό το παρελθόν (γιατί χωρίς αυτό ποιος είσαι?) ή να προβάλλει συνεχώς τον εαυτό του στο μέλλον για να βρει κάποια ανακούφιση ή ικανοποίηση. Τρέχει συνέχεια είτε στο πριν είτε στο μετά, με αποτέλεσμα να χάνουμε το Τώρα. Μοιάζει σαν να αδυνατούμε να λυτρωθούμε από την υποδούλωση στην ατέρμονη σκέψη, ακόμα κι αν το θέλαμε.

Εμπνεόμενοι από τον Alexander Jullien, στην τάξη καμιά φορά χρησιμοποιούμε έναν όμορφο συμβολισμό για να περιγράψουμε την διαδικασία του διαλογισμού… Οι σκέψεις μας είναι σαν τα πουλιά που πετάνε από πάνω μας στον ουρανό. Άλλα είναι μικρά και διακριτικά, άλλα μεγάλα και επιβλητικά. Άλλα μένουν για περισσότερο καιρό, άλλα είναι αποδημητικά. Άλλα κελαηδούν και άλλα φωνάζουν δυσάρεστα. Άλλα τα ταΐζουμε και άλλα τα πολεμάμε. Περνάμε όλη την μέρα μας εστιάζοντας σε αυτά, χάνουμε όμως τον απέραντο γαλάζιο του ουρανού που υπάρχει από πίσω. Στον διαλογισμό δεν προσπαθούμε να διώξουμε τα πουλιά, τα αφήνουμε ελεύθερα να πετάνε, απλά επιλέγουμε να μην τα ακολουθούμε με το βλέμμα μας. Περνάνε από το οπτικό μας πεδίο και ύστερα φεύγουν μακριά. Εμείς εστιάζουμε μονάχα στο να διακρίνουμε που υπάρχει κάποια καθαρή γωνιά γαλάζιου ουρανού.

Αφήστε την σκέψη να περάσει από μπροστά σας και παρατηρήστε την αμέτοχοι σαν να βλέπετε ταινία. Μην συναναστραφείτε μαζί της, μην πέσετε στην αγκαλιά της, μην απαντήσετε, μην την ποτίσετε να ανθίσει. Κάποια στιγμή, πιθανώς να αποδυναμωθεί και να φύγει. Εκεί βιώστε την ασυνέχεια στην ροή του νου. Στην αρχή τα κενά μεταξύ των σκέψεων είναι μικρά, αλλά σταδιακά γίνονται όλο και μεγαλύτερα. Μείνετε μέσα τους ξύπνιοι και με ζωντάνια. Κρύβουν μία υπέροχη ησυχία και γαλήνη.