Κίνηση και Παρατηρητής

Έχετε παρατηρήσει ότι είμαστε συνέχεια σε κίνηση; Κίνηση σωματική, κίνηση νοητική… σαν να μην μπορούμε να μείνουμε ήσυχοι και σταθεροί. Και ακόμα και όταν συμβαίνει να υπάρχουμε χωρίς ‘δράση’ είναι σαν κάτι να μας τρώει. Σαν ο εαυτός μας από μόνος του να μην μας φτάνει, να μοιάζει πολύ “μικρός”, “αδιάφορος”, “δυσάρεστος”, “άβολος” για να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Κι έτσι, αρχίζουμε να στολίζουμε και να εμπλουτίζουμε την στιγμή με ερεθίσματα καταφεύγοντας στα χιλιάδες βοηθήματα που τόσο απλόχερα προσφέρει η εποχή μας (οθόνες, σχέσεις, ουσίες….).

Αντί η άσκηση μας πάνω στο στρωματάκι να μας βοηθήσει να υπερβούμε αυτή την τάση για ταχύτητα, μοιάζει συχνά να την υιοθετεί. Δυσκολευόμαστε να αντέξουμε ακόμα και την πιο απλή στάση για πάνω από λίγες αναπνοές. Μας βολεύει το έντονο και γρήγορο, αντανακλά την εσωτερική μας κατάσταση, το τωρινό μας φασαριόζικο σπίτι. Και ακόμα και όταν σταθεροποιούμαστε σε μία στάση αντί να βιώσουμε την κατάσταση συχνά κάνουμε (με σώμα και νου) ασυνείδητες μικρές μηχανικές κινήσεις. Από τι (ή ποιον) προσπαθούμε να ξεφύγουμε άραγε?

Δοκιμάστε να μείνετε πραγματικά σταθεροί σε μία στάση και παρατηρήστε την αίσθηση μέσα σε αυτή.. σωματική, ψυχολογική, νοητική. Τι συμβαίνει με τους μυς, με την αναπνοή, με τις θερμοκρασίες, με τις σκέψεις, με τον χτύπο της καρδιάς? Αυτή η παρατήρηση είναι η δράση. Και δεν χρειάζεται κάτι σύνθετο… Στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με την εξωτερική στάση αλλά με την εσωτερική βαθύτερη ουσία που την συνοδεύει. Η Γιόγκα, στην παραδοσιακή της εφαρμογή, δεν ασχολείται τόσο με το σχήμα αλλά με την επίγνωση του εαυτού που μπορεί να προκύψει μέσα από αυτό.

Αυτή η αναζήτηση της ταύτισης με τον παρατηρητή και όχι με τη δράση είναι που μας μαθαίνει να υπάρχουμε ειρηνικά με τον εαυτό μας, όπως είναι, χωρίς στολίδια, χωρίς περιττές προσθήκες, χωρίς απαιτήσεις…. Μας εμπνέει να δίνουμε αξία στην απλότητα και να μην νιώθουμε την ανάγκη να στολίζουμε τη στιγμή με βοηθήματα για να μας γοητεύσει ώστε να της χαρίσουμε την παρουσία μας. Η πρακτική στην πιο ουσιαστική της μορφή είναι η απόλυτη υπενθύμιση ότι η πνευματικότητα έχει να κάνει περισσότερο με την απογύμνωση παρά με την συσσώρευση. Αν δεν βγάλω τα ρούχα που με καλύπτουν πως να καταλάβω ποιος είμαι? Αν δεν σβήσω την φασαρία, πως να με αφουγκραστώ?

Για να μάθεις, να προσθέτεις λίγο κάθε μέρα.
Για να γίνεις σοφός, να αφαιρείς λίγο κάθε μέρα.
Λάο Τσε