Νους και Σπίτι

Φανταστείτε μια μέρα να βγαίναμε από το σπίτι μας με βαλίτσες γεμάτες πράγματα και να περιπλανιόμασταν αόριστα για χρόνια. Κάποια μέρη που θα βλέπαμε θα ήταν όμορφα, κάποια όχι… Με κρύο, ζέστη και βροχή εμείς θα ήμασταν έξω. Στην αρχή μπορεί να έμοιαζε με περιπέτεια αλλά μετά από λίγο, πόσο κουραστικό, κρύο και μοναχικό θα ήταν… Απροστάτευτοι από καιρούς και ανθρώπους, θα ψάχναμε γωνιές να κουρνιάσουμε, να μαζέψουμε ενέργεια, να νιώσουμε οικεία, αλλά ποτέ δεν θα είχαν την ζέστη του δικού μας σπιτιού. 

Αυτό συμβαίνει και με τους εαυτούς μας… Το μυαλό παίρνει τις βαλίτσες του, τις μνήμες, τους φόβους, τις χαρές, τα όνειρά του και γυρνάει ασταμάτητα από την μία σκέψη στην άλλη. Για να νιώσει οικεία πιάνεται από συνήθειες, μοτίβα, επαναλαμβανόμενες σκέψεις θετικές ή αρνητικές. Αλλά είναι πάντα μακριά από το σπίτι, το κέντρο του, την ζεστασιά του. Το σώμα παραδομένο και μοναχικό ακολουθεί. Και επειδή ο νους δεν έχει από που να γραπωθεί, πόσο επιρρεπής γίνεται στις εξωτερικές συνθήκες… Στη γιόγκα ο νους αυτός λέγεται ‘αποσπασμένος‘ και όπως λέει μία πρόσφατη έρευνα του Χάρβαρντ “ένας αποσπασμένος νους είναι ένας δυστυχισμένος νους”. 

Αν δεν έχεις σπίτι, πού θα πας μετά το σινεμά? Ρωτάει ο Swami Satyananda…

Αντίθετα, στη γιόγκα υπάρχει η έννοια του ΄ταλαντευόμενου΄ νου. Λειτουργεί σαν εκκρεμές, έχει πάντα ένα σπίτι, έναν πυρήνα, φεύγει λίγο από το χώρο του και μετά από λίγο επιστρέφει στο κέντρο… Και το ερώτημα είναι, έχουμε άραγε βρει ένα κέντρο να γυρνάμε? Τι πρακτικές έχουμε για να φέρνουμε το νου στο σπίτι? 

Για καλή μας τύχη, υπάρχει πάντα κάτι διαθέσιμο για να μας κεντράρει.. Και όσο το εξασκούμε, τόσο πιο άμεσα διαθέσιμο γίνεται… Μπορεί αυτό να είναι η σύνδεση με την αναπνοή, με τον χτύπο της καρδιάς, με την βαρύτητα, με ένα μάντρα, με το σώμα... Το μέσο που θα μας μεταφέρει δεν έχει και τόση σημασία. Όσο γοητευτικό και να μοιάζει πολλές φορές το έξω, καμιά φορά το σημαντικό, είναι απλά να φτάσουμε σπίτι μας…

Περπατούσα και περπατούσα, μέχρι που είδα Εσένα. Τυλιγμένο σε ένα φως, με αγάπη, με ένα απαλό άρωμα. Κάπως γνωστό, αλλά με μία μεγαλοπρέπεια που δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Και τότε σταμάτησα να περπατάω, παρόλο που το μυαλό μου επέμενε, ήξερα ότι το εδώ και τώρα είναι το σπίτι μου. Ήταν μία ξαφνική, ολοκληρωτική παύση. Και πόσο όμορφο είναι να σταματάς, μετά από τόσο περπάτημα.