Η μεταμόρφωση

Η μεταμόρφωση της πεταλούδας είναι ένα από τα ομορφότερα μυστήρια της φύσης και τόσο συμβολική για την ανάπτυξη του ανθρώπου και τη δυσκολία μας να αντιμετωπίσουμε τις αλλαγές. Η δυνατότητα της να αλλάζει από έρπουσα κάμπια σε ιπτάμενη ύπαρξη είναι σχεδόν μαγική. Ξεκινάει από αβγό από το οποίο βγαίνει η κάμπια, η οποία στη συνέχεια αυτοφυλακίζεται στο κουκούλι και γίνεται χρυσαλλίδα ωσότου σπάσει τα δεσμά της και μεταμορφωθεί σε πεταλούδα. 

Αυτή η μετουσίωσή της είναι ταυτισμένη με την ιδέα της ψυχής, του θανάτου και της αναγέννησης: 

 Με ένα τρόπο, όλο το δυναμικό της πεταλούδας ενυπάρχει από την αρχή μέσα στην κάμπια, ακριβώς όπως μία ελεύθερη μας πλευρά που θέλει να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει, υπάρχει ήδη μέσα στα περιοριστικά μοτίβα που κουβαλάμε. 

 Όταν η κάμπια μπει στο κουκούλι της, το ανοσοποιητικό της θεωρεί ότι τα κύτταρα της πεταλούδας είναι εχθρός και αρχίζει να την πολεμάει. Αυτή η αντίσταση της κάμπιας οδηγεί στην εξάντληση και τον αργό θάνατο της. Και τότε, αναδύεται η πεταλούδα. Αντίστοιχα, στον ανθρώπινο κόσμο της αλλαγής, υπάρχει ένα κομμάτι μας που αντιστέκεται μέχρι εξαντλήσεως στο να μετακινηθεί. Νιώθει ασφάλεια στα βαθιά εδραιωμένα πρότυπα που με τόσο κόπο έχει χτίσει και αρνείται να αλλάξει “σχήμα”.
 
 Όταν αναδύεται, η πεταλούδα εκκρίνει ένα υγρό το οποίο μαλακώνει το κέλυφος της χρυσαλλίδας. Στη συνέχεια, χρησιμοποιεί δύο αιχμηρά νύχια για να την κόψει και να βγει έξω. Η παλιά μορφή χρειάζεται να μαλακώσει/ανοίξει/μετακινηθεί ώστε να αναδυθεί η νέα! Μόνο έτσι η κάμπια θα συναντήσει το μυστήριο αυτού που είναι μέσα της και το οποίο θέλει να πετάξει. Δεν είναι τυχαίο που σε πολλές παραδόσεις οι πεταλούδες συμβόλιζαν την ψυχή, τους ταξιδιώτες, τους πολεμιστές, την αναγέννηση και τη χαρά. 

 Στην ελληνική μυθολογία η Ψυχή, μια θνητή, απελευθερώθηκε από τον θάνατο και αναπαριστάται συχνά με φτερά πεταλούδας που πετάει ελεύθερη στα ύψη μακριά από τα επίγεια δεσμά της χρυσαλλίδας της. 

 Σε μικρές ή μεγάλες αλλαγές… Από τη μία φοβάμαι να αφήσω το παλιό και το γνώριμο: Δεν αντέχω το πένθος μιας πτυχής μου που πεθαίνει, και που μέσα της ίσως εξαντλούμαι, αλλά μαζί περάσαμε τόσα πολλά και συνηθίσαμε ο ένας τον άλλον. Από την άλλη, η φαντασία μου δεν φτάνει να οραματιστεί το νέο. Αν μπορέσουμε να ονειρευτούμε τον εαυτό μας σαν πεταλούδες (αντί για κάμπιες!), έστω και για λίγες μα πολύτιμες στιγμές, και να δεχτούμε πως μέσα μας υπάρχει κάτι πιο ελεύθερο, δημιουργικό και χαρούμενο από το εδραιωμένο περιοριστικό εγώ μας, θα καταφέρουμε να ζήσουμε τη δική μας πτήση!

Ήμουν πριν άνθρωπος που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα
ή μήπως είμαι τώρα πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι άνθρωπος;
– Τσουάνγκ Τζου