Γιόγκα και Ζώνη Ασφαλείας

Η άσκηση που κάνουμε πάνω στο στρωματάκι δεν είναι απλώς μια σωματική πρακτική — είναι μια υπέροχη προετοιμασία για τη ζωή την ίδια. Μας ζητάει, ήπια αλλά σταθερά, να βγούμε από τη ζώνη ασφαλείας μας: να ισορροπήσουμε στο ένα πόδι, να αναποδογυρίσουμε την οπτική μας, να κρατήσουμε την αναπνοή μας και να παραμείνουμε εκεί, παρόντες. Και μέσα σε αυτή τη μικρή “δοκιμασία”, να αναγνωρίσουμε τη φυσική μας αντίδραση — τη σύσπαση, τον φόβο, τη φυγή — και να την μαλακώσουμε. Να χαλαρώσουμε μέσα στο νέο μας σχήμα, να διευρύνουμε δηλαδή την ζώνη μέσα στην οποία νιώθουμε άνετα.

Αυτός είναι κι ένας από τους πιο όμορφους λόγους που η πρακτική της γιόγκα διαφέρει από την απλή γυμναστική: δεν επιδιώκει απλώς το δυνατότερο σώμα, αλλά την πιο ήσυχη καρδιά. Μας ζητά να είμαστε πλήρως παρόντες σε κάθε στάση, σε κάθε αναπνοή. Και όσο περνά η ώρα, οι παλμοί αντί να ανεβαίνουν, πέφτουν. Η αναπνοή γλυκαίνει. Ο νους δεν φωνάζει, ακούει. Το πρόσωπο μαλακώνει και οι αχρείαστες συσπάσεις χαλαρώνουν.  Το νευρικό σύστημα αφήνει σιγά-σιγά την εγρήγορση και επιστρέφει στην εμπιστοσύνη. Έτσι, η “ζώνη άνεσής” μας διευρύνεται. Και το πιο σημαντικό: καμία εξωτερική συνθήκη — όσο απαιτητική κι αν είναι — δεν έχει πλέον τη δύναμη να διαταράξει το εσωτερικό μας περιβάλλον.

Στους καιρούς που διανύουμε, αυτό είναι πολύτιμο. Ζούμε σε εποχές μεταβατικές, όπου το σταθερό γίνεται ρευστό και το γνώριμο ζητά να επανεφευρεθεί. Η ζωή μας καλεί — ίσως όσο ποτέ άλλοτε — να είμαστε ευέλικτοι, δημιουργικοί και βαθιά προσαρμοστικοί. Και σε αυτόν τον καμβά αβεβαιότητας, η πρακτική της γιόγκα δεν είναι απλά καταφύγιο φυγής. Είναι χώρος εκπαίδευσης. Χώρος καλλιέργειας δύναμης και ψυχικής ελαστικότητας.

Όλο και πιο συχνά αντηχούν μέσα μας τα λόγια του μεγάλου δασκάλου Swami Sivananda:

Αdapt, adjust, accommodate.

Γιατί τίποτα δεν μένει σταθερό για πάντα. Οι αλλαγές είναι το ίδιο αναπόφευκτες όσο και πολύτιμες. Και η γιόγκα μάς προετοιμάζει, με απαλότητα και συνέπεια, να τις συναντάμε όχι με άμυνα, αλλά με επίγνωση. Όχι με φόβο, αλλά με ανοιχτή καρδιά. Κάθε φορά που ξεπερνάμε το αρχικό μας "βόλεμα" στο στρώμα, κάνουμε ένα βήμα προς το να αγκαλιάσουμε και τις αλλαγές της ζωής με θάρρος, παρουσία και ενσυναίσθηση.