O Δρόμος

O μύθος λέει ότι όταν ο θεός Σίβα έχασε τη γυναίκα του την Σάτι στη φωτιά, στεναχωρήθηκε τόσο που άρχισε να τριγυρνάει σαν ζητιάνος. Ημίγυμνος και καλυμμένος με στάχτες, συχνά στεκόταν έξω από τους ναούς που ήταν αφιερωμένοι σε αυτόν. Ο κόσμος πήγαινε βιαστικός μέσα για να προσκυνήσει τον θεό, αλλά δεν αναγνώριζε τον πραγματικό Σίβα που σαν επαίτης καθόταν απ’έξω. Τον περιφρονούσαν, τον ποδοπατούσαν, τον έσπρωχναν για να μπουν στον ναό και να τον δοξάσουν.

Έτσι γίνεται και με τη ζωή… Καμιά φορά η ευτυχία είναι μπροστά μας και εμείς την ψάχνουμε σε ναούς. Ο κάθε ένας έχει τους δικούς του ναούς… ταξίδια, επαγγελματικές επιτυχίες, έξοδοι… Υπομένουμε την μέρα ή ζωή μας σαν να είναι ένα χλιαρό ταξίδι, με μοναδικό σκοπό τον προορισμό γιατί εκεί περιμένει πάντα η ευτυχία.

Όπως λέει και ο Alan Watts…

Ξυπνάς μια μέρα γύρω στα 40, συνειδητοποιώντας πως έχεις πετύχει αυτά που είχες στο μυαλό σου, αλλά δεν νιώθεις πολύ διαφορετικός από αυτό που ένιωθες πάντα. Και απογοητεύεσαι επειδή καταλαβαίνεις ότι υπήρξε μια τρομερή φάρσα: Από μικρούς μας έκαναν να προσδοκάμε, με αποτέλεσμα να χάσουμε τα πάντα! Γιατί βλέπαμε τη ζωή μας κατ’ αναλογία με το ταξίδι, το προσκύνημα, που στο τέλος είχε έναν συγκεκριμένο σκοπό και το σημαντικό ήταν να φτάσουμε σε αυτό τον σκοπό. Αλλά χάσαμε το νόημα σε όλη την διαδρομή: Η ζωή, κατανοείται καλύτερα σε αναλογία με τη μουσική… Ο ακροατής απολαμβάνει ολόκληρο το κομμάτι, χωρίς να προσμένει την τελική νότα. Το μόνο λοιπόν που έπρεπε κι εμείς να κάνουμε στη ζωή ήταν να χορεύουμε και να τραγουδάμε όσο παιζόταν η μουσική.

Ίσως μία από τις πιο μαγικές συνειδητοποιήσεις στη γιόγκα γίνεται την στιγμή που “κατακτήσουμε” την “τελική στάση” και δεν συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα εξωπραγματικό. Πόσο γόνιμη αυτή η ματαιότητα. Σταματάμε, λοιπόν, να αντιλαμβανόμαστε το ταξίδι σαν κάτι που έχει σκοπό τον προορισμό, γνωρίζοντας ότι εκεί δεν βρίσκεται απαραίτητα κάποιο δώρο, αλλά μάλλον η υπόσχεση ενός ακόμα προορισμού. Αφήνουμε στην άκρη την Ιθάκη και αρχίζουμε πολύ φυσικά να ψάχνουμε την ομορφιά και τις μικρές χαρές σε αυτό που έχουμε μπροστά μας. Τελικά, δεν υπάρχει δρόμος προς την ευτυχία… η ευτυχία είναι ο δρόμος.