Προσαρμοστικότητα και αλλαγή

Καθώς χάραζε, μια σταγονίτσα άρχισε να παρατηρεί το περιβάλλον της. Καθόταν σε ένα καταπράσινο φύλλο και αντανακλούσε το φως του ήλιου. Ήταν πολύ περήφανη και ικανοποιημένη για την απλή ομορφιά της. Γύρω της υπήρχαν και άλλες σταγόνες, αλλά εκείνη ήταν πεπεισμένη πως ήταν η καλύτερη και πιο ιδιαίτερη σταγόνα από όλες. “Αχ, είναι τόσο ωραίο να είσαι σταγόνα”, σκέφτηκε.

Ξαφνικά, αέρας σηκώθηκε και το φύλλο άρχισε να γέρνει τραβώντας την σταγόνα προς την άκρη. Τρόμος μεγάλος την κυρίευσε. Ήταν σίγουρη πως αν αφηνόταν και έπεφτε θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια. “Μα γιατί συμβαίνει αυτό; Τα πράγματα ήταν τόσο άνετα και ασφαλή. Γιατί έπρεπε να αλλάξουν;” αναρωτήθηκε. Προσπάθησε απεγνωσμένα να κάνει ό,τι μπορούσε για να γαντζωθεί από το φύλλο. Σφίχτηκε, γραπώθηκε, αλλά ήταν μάταιο.

Φτάνοντας στην άκρη του φύλλου κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να παλεύει πια. Και πόσο την ηρέμησε αυτή η σκέψη… Έκλεισε τα μάτια της, και χωρίς φόβους και δεύτερες σκέψεις, με ελαφρότητα και χάρη, αφέθηκε… Παραδομένη στην έλξη της βαρύτητας άρχισε να πέφτει προς το άγνωστο. Από κάτω έμοιαζε να υπάρχει ένας καθρέφτης. Μια αντανάκλαση του εαυτού της φαινόταν να ανεβαίνει για να συναντήσει τη σταγόνα. Όλο και πιο κοντά άρχισε να έρχεται με την εικόνα της, που όλο μεγάλωνε και άλλαζε. Και ξαφνικά την κυρίευσε μία βαθιά χαρά. Η παλιά μορφή της μικροσκοπικής σταγόνας δεν υπήρχε πια, αλλά η σταγόνα υπήρχε ακόμα. Ήρεμη και διευρυμένη, είχε γίνει ένα με την απέραντη λίμνη.

Πόσες φορές στη ζωή μας αντιστεκόμαστε στην αλλαγή; Κατά την πρακτική της γιόγκα, αυτή η τάση είναι πολύ εμφανής. Μπαίνουμε σε μία θέση και σφιγγόμαστε μέσα της, κρατιόμαστε από το να αφεθούμε, να μπούμε βαθιά, να αλλάξουμε. Κι όμως, μόλις χαλαρώσουμε βλέπουμε πως η ένταση που υπήρχε όταν αντιστεκόμασταν σε αυτό που συμβαίνει (νομίζοντας πως έτσι θα κρατήσουμε την ασφάλεια και την σταθερότητα μας), είναι συνήθως πολύ πιο οδυνηρή από το να αφεθούμε απλά σε αυτό που συμβαίνει. Ο Ινδός ποιητής Ρ. Ταγκόρ γράφει: “Αφήστε τη ζωή σας να χορεύει ελαφρά στις άκρες του Χρόνου σαν σταγόνα στην άκρη ενός φύλλου“.

Ο κόσμος μέσα μας είναι ένας ζωντανός δυναμικός οργανισμός που αλλάζει συνέχεια και, με αποκορύφωμα τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων, το ίδιο συμβαίνει και στον κόσμο έξω… Στον κόσμο της αέναης αλλαγής, υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι μας που αντιστέκεται στο να μετακινηθεί. Νιώθει ασφάλεια στα βαθιά εδραιωμένα πρότυπα και μοτίβα που με τόσο κόπο έχει χτίσει, αρνείται να αμφισβητήσει τον υπάρχον “χάρτη” με τον οποίο αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, να αλλάξει “σχήμα”. Παθιάζεται, μέχρι εξαντλήσεως, να κρατηθεί από αυτό που ξέρει ώστε να κρατήσει μία αίσθηση ισορροπίας και σταθερότητας. Είναι ξεκάθαρο ότι, η απώλεια ισορροπίας που προκύπτει με το να αντιστεκόμαστε σε αυτό που συμβαίνει, νομίζοντας πως έτσι θα κρατήσουμε την ισορροπία μας, είναι συνήθως πολύ πιο οδυνηρή από το να αφεθούμε απλά σε αυτό που συμβαίνει.

Η παράδοση σε κάτι νέο δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε δράση, είναι μία πράξη θάρρους και ρεαλισμού, είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορούμε να κρατιόμαστε παθιασμένα από το ίδιο κλαδί και να ελπίζουμε ότι θα καταφέρουμε ταυτόχρονα να δούμε το δάσος… Είναι μία άσκηση που μπορεί να εφαρμοστεί κάθε στιγμή.

The only way to make sense out of change is to plunge into it, move with it, and join the dance. When you get free from certain fixed concepts of the way the world is, you find it is far more subtle and far more miraculous that you thought it was.

Alan Watts

Δεν είναι τυχαίο που το στοιχείο του νερού που κουβαλάει αυτές τις ποιότητες (ρευστότητα, προσαρμοστικότητα…) σχετίζεται με την γονιμότητα και την δημιουργία. Για να δημιουργήσω οτιδήποτε, πρέπει να επιτρέψω σε κάτι άλλο να αλλάξει, να μην είμαι σκληρός, αμετακίνητος, κολλημένος σε μία ιδέα, αντίληψη, σκέψη… Η ποιότητα της ρευστότητας μας βοηθάει να δημιουργούμε ελεύθερα, να μπαίνουμε σε όποιο σχήμα θέλουμε εμείς, να γινόμαστε ότι θέλουμε χωρίς προκαθορισμένα όρια και πρότυπα. Τι ωραιότερη σκέψη για μια νέα χρονιά!

Ας είναι αυτή η ευχή μας! Να ακροβατούμε με χάρη εκεί που δεν υπάρχει φόβος για την αλλαγή. Να είμαστε ανοιχτοί στο άγνωστο, να αφήνουμε πίσω χωρίς δισταγμούς οτιδήποτε ‘δικό’ μας και να κάνουμε το μεγάλο άλμα. Εκεί, στην άκρη του φύλλου, κάθε δευτερόλεπτο είναι μία ευκαιρία να συναντηθούμε με την αιωνιότητα.

Όπως λέει και ο Ram Dass, 

You can do it like its a great weight on you or you can do it like a dance.