Τα 5 στοιχεία

Εργαζόμενοι τον περασμένο μήνα στη σχολή πάνω στα 5 στοιχεία, μία από τις σκέψεις που εξερευνήσαμε ήταν η εξής: Από όταν ήμασταν παιδιά και πηγαίναμε σχολείο, δινόταν έντονα η έμφαση στην καλλιέργεια του στοιχείου της φωτιάς: ανταγωνισμός, πειθαρχία, αξιολογήσεις, πρόγραμμα, ασταμάτητη δράση…

Το μοτίβο καταγράφεται και έτσι μία μέρα ξυπνάμε ενήλικοι άνθρωποι εξαντλημένοι, γεμάτοι λίστες με ‘σημαντικές’ εκκρεμότητες προς τη ζωή, θεωρώντας πάντα πως η ευτυχία θα έρθει στο τέλος τους. Όμως οι λίστες δεν τελειώνουν ποτέ. Πέρα από την εξόντωση που προκύπτει, καταγράφεται από μικρή ηλικία ένα πολύ δυσβάσταχτο υποσυνείδητο μήνυμα: “Αν δεν προσπαθήσω, δεν θα ευτυχήσω” ή “είμαι πολύ μικρός/λίγος/δεν αξίζω όπως είμαι, πρέπει να παλέψω, να παράγω, να πετύχω”.

Και τι απίστευτος κύκλος πόνου και υποτίμησης ξεκινά…Η καταγεγραμμένη ανάγκη για δράση με βάζει συνέχεια να προσπαθώ, αυτό υποσυνείδητα με κάνει να νιώθω λίγος, και (αν και εξουθενωμένος πια) με σπρώχνει να προσπαθώ κι άλλο…

Κατά συνέπεια, χάνεται η ποιότητα του υπέροχου στοιχείου της γης, η εμπιστοσύνη πως η ευτυχία ίσως έρθει ακόμα και αν κάτσω, ησυχάσω, παραδοθώ… Ξεχνάμε πως η ομορφιά είναι γύρω μας, σε μία αγκαλιά, στην όψη ενός λουλουδιού, στο τραγούδι του πουλιού. Η φωτιά μας τα έχει κάψει όλα, και ταυτόχρονα, έχουμε χάσει την ευγνωμοσύνη, την ευαισθησία, την απαλότητα του νερού και την ελαφρότητα του αέρα. Τρέχουμε μανιασμένα να φτάσουμε κάπου, και ξεχνάμε πως μπορεί να είμαστε ήδη εκεί.

Ας πούμε “δεν έχω χρόνο να βιαστώ”! Ας πάμε στην θάλασσα, ας ξαπλώσουμε για ώρες κοιτώντας τον ουρανό. Ας καλωσορίσουμε τον εαυτό μας εκεί. Ο Χρόνος θα μας κοιτάζει σαν να είμαστε τρελοί, αλλά η καρδιά και το σώμα θα μας ευγνωμονούν για πάντα.

Στην πραγματικότητα, αν σκεφτούμε τις στιγμές που έχουν υπάρξει πολύτιμες για εμάς, είναι πάντα αυτές που νιώθουμε έντονα τον εαυτό μας. Τα σώματά μας ξέρουν να χορεύουν, να τραγουδούν, να κάνουν έρωτα, να θρηνούν, να γιορτάζουν.. Αυτά ξέρουν ότι ανήκουν στο πνεύμα και τη ζωή, είναι το μυαλό μας που κάνει τη ζωή να μοιάζει τόσο δύσκολη και μοναχική.

H στιγμή είναι το μόνο αληθινό καταφύγιο. H βάση όλων όσων εκτιμάμε (ευτυχία, σοφία, αγάπη..) βρίσκεται στην ικανότητα μας για παρουσία και όχι στο τέλος της λίστας μας. Όπως λέει και ο Nisargadatta:

Να έχετε παρούσα καρδιά! Ο νους δημιουργεί την άβυσσο, αλλά η καρδιά είναι που την διασχίζει.